Foto: Oksana Toskić

SVE JE LAŽ I SVE JE PREVARA: Ponos i dika BBC-ja

<< Nazad na sadržaj
  < Prethodno
     Sledeće >

Novinarka Politike, medija koji je za potrebe ove afere, baš kao i Beta i RTS, optužen za servilnost prema vlastima, Dejana Ivanović, naišla je na žestok otpor zbog teksta „Ispovest naivne novinarke“ od 11. aprila 2015. godine, čitavih mesec dana nakon tragičnog događaja, u kojem je do detalja opisala ulogu svojih kolega u ovom svojevrsnom lovu na veštice, tj. lovu na nedostajući označitelj u lancu. Isprovociran, između ostalog, i ovim tekstom, Dušan Mašić, nekadašnji urednik informativnog programa i jedan od osnivača Radija B92, a danas menadžer za razvoj britanske kompanije BBC za prostor Bliskog istoka i Zapadne Azije, preko svog Fejsbuk naloga obratio se otvorenim pismom u drugom licu jednine Ljiljani Smajlović, glavnoj urednici Politike, optužujući je da unižava profesiju time što se stavlja u isti red s Pinkom i Informerom, dva provladina medija, i diskvalifikujući novinarku Ivanović zbog toga što je, između ostalog, urednica dečje rubrike.[1] Mašić u jednoj rečenici teksta koji će preneti sajt Cenzolovka, televizija N1, UNS i NUNS, samo uzgred izražava ono što zapravo čini suštinu njegovog stava o slučaju „helikopter“ – da ništa ne veruje izjavama urednika medijskih kuća da novinarske ekipe nisu bile u Surčinu. Zašto im ne veruje? Zato što pretpostavlja da, ukoliko su i bili, koliko god da ih je i iz kojih god da su medija, to sigurno ne bi smeli da priznaju, jer im je tako naloženo. Identično teatralan i odbrambeno paranoidni rezon, koji Mašić u dovoljnoj meri ispunjava, lansira 10. avgusta 2001. godine Aleksandar Tijanić u listu Ekspres: „Do sada se nije našao nijedan novinar da kaže: zvao me iz srpskog Ministarstva za informisanje Vladimir Popović Beba, zvao me Goran Vesić, zvao me savetnik predsednika Koštunice Aleksandar Tijanić, zvao me ministar za informisanje Slobodan Orlić i... tražili su to i to... Da li to znači da nema poziva? Ne, to samo znači da se novinari i urednici tih medija boje.“[2] Ovaj Tijanićev citat pojaviće se u tekstu Željka Cvijanovića „Zašto je otišao Đinđićev moćni čovek iz senke“, 30. oktobra 2002, u Blic Newsu, a samo dan kasnije u biltenu IWPR, u tekstu pod nazivom „Đinđić se odriče Bebinih usluga“, od autora među kojima je potpisana i Gordana Igrić, čiju propagandu danas zdušno podržava Mašić.

Kolegijalni ton koji provejava pismom, ciničan taman toliko da ipak u nekoj meri uvažava osobu kojoj se obraća, treba da referira na vreme kada su Dušan Mašić i Ljiljana Smajlović, oboje bili na mestu konsultanata za medije u američkoj organizaciji Irex, odakle su uticali na raspored novčanih sredstava i na taj način izoštravali ključne igrače koji danas deluju u srpskim medijima, što štampanim, što elektronskim. Posebno čvrsta veza, kada je Mašić u pitanju, i na koju je mogao da utiče, tiče se lanca B92–ANEM–IWPR–BIRN i imena kao što su Veran Matić, Gordan Paunović, Saša Mirković, Gordana Igrić i drugih. U organizaciju Irex odlazi 2000. godine s prethodnim iskustvom direktora Asocijacije nezavisnih elektronskih medija (ANEM), kojoj s novog mesta nastavlja da pomaže i sređuje projekte, baš kao i svojoj prvoj kući, B92, u kojoj je otpočeo novinarsku karijeru, slično kao što to čini Ljiljana Smajlović s NIN-om i nekim drugim kratkotrajnim medijima u službi vlasti Vojislava Koštunice – i jedan i drugi, dakle, intencionalno određenim medijima, čiji su zapravo ekspoziteri, što predstavlja neformalni sukob interesa. Kao deo tzv. stare škole B92, koja je imala animozitet od komercijalizacije, Mašić svoju ortodoksiju priključuje stereotipu borbe protiv „sila mraka iz devedesetih“, pa tako aktuelnog premijera Vučića ne može ni da prihvati kao premijera Vlade koja ima proevropsku orijentaciju. Budući da mu, pored apriori negativnog odnosa prema Vladi Srbije, mnogi srpski mediji koji sebi pripisuju atribut „nezavisni“ duguju materijalnu zahvalnost, Mašić, koji je i jedan od osnivača Nezavisnog udruženja novinara Srbije (NUNS), od 2013. godine, iako živi u Londonu, postaje jedan od neizostavnih katalizatora i – poput Gordane Igrić – link do inostranih medija koji izveštavaju o prilikama na Zapadnom Balkanu u bezmalo svakoj aferi koja je kreirana da bi diskreditovala aktuelnu vlast u Srbiji, i to po uvežbanom modelu delovanja, onako kako je to pomenuti lanac medija, koje je Mašić finansijski izdopingovao i koji se i danas drži kao medijski kartel manje-više unisono, činio i Zoranu Đinđiću.[3]

Krajem novembra 2013, Dušan Mašić dospeva na prilično bizaran, ali istovremeno za ove prostore najfunkcionalniji način u žižu interesovanja domaćeg javnog mnjenja, eksproprijacijom još jednog događaja iz crne hronike – smrti osmogodišnje Tijane Ognjanović, za čije se lečenje u inostranstvu novac prikupljao dobrovoljnim donacijama. On je u tekstu objavljenom u rubrici ’Moj ugao’, na sajtu B92 komentarisao prilog iz Kurira, u kojem je četiri meseca nakon smrti devojčice, na osnovu indicija o zloupotrebi prikupljenog novca u iznosu od 2,6 miliona evra, baziranih na reakcijama roditelja koji su izjavljivali da „nemaju moralnu obavezu da polažu račune o tom novcu“, to pitanje pokrenuto s ciljem da i ostala deca kojima je pomoć potrebna koriste neutrošeni deo prikupljenih sredstava. Tom prilikom Mašić je napisao otvoreno pismo novinarki Kurira Sanji Ilić, obraćajući joj se takođe u drugom licu jednine, uz neskrivenu aroganciju osobe koja je s bezbedne distance, iz Londona, uverena da najbolje vidi prilike u Srbiji i ubeđena da negovanje antimiloševićevske ortodoksne matrice i forsiranje oštre segregacije društva – koja je devedesetih donosila profit ekipi čiji je deo bio i najzad ih učinila profiterima – još uvek najbolje sredstvo za manipulisanje javnošću, samopromociju i reaktualizaciju sopstvenog imidža.

Kontroverzan detalj u pismu takođe je i to što je Mašić, uporno se trudeći da kao profesionalac i novinar s bogatom karijerom nečemu pouči novinarku tabloida, kao jedan od ključnih motiva naveo sopstvenu porodičnu tragediju – smrt svog jednogodišnjeg deteta – na osnovu koje je pokušao da opravda podršku Ognjanovićima; dakle, lični, emotivni stav, koji nikako ne može biti sastavni deo profesionalizma, jer sa sobom povlači pristrasnost. Godinu dana kasnije, Više javno tužilaštvo u Beogradu pokrenulo je istragu protiv Ognjanovića zbog sumnje da su izvršili krivična dela pranja novca i prevare; Jelena i Nebojša Ognjanović se terete da su deo sredstava prikupljenih za lečenje njihove ćerke Tijane, u iznosu od 100.000 dolara i 7.400 evra, zadržali za sebe.[4] Naposletku, isto tužilaštvo je 20. septembra 2016. godine odustalo od njihovog daljeg krivičnog gonjenja jer iz istrage nisu proistekli dokazi koji bi opravdali podizanje optužnice protiv njih za prevaru i pranje novca. Novinarka koja se pak u Politici bavila slučajem „Ognjanović“ ista je ona koju je Mašić napao i omalovažavao u slučaju „helikopter“ – Dejana Ivanović.[5]

Iznenada, objavljeni tekst nestaje sa sajta B92, Mašić i njegovi pratioci na društvenim mrežama Fejsbuk i Tviter šire paniku, dok se tekst, paralelno, po drugim sajtovima, kao što su Mondo i NUNS, prenosi 28. novembra 2013. godine pod neverovatnim naslovom „Pismo o Tijani: Dirljiva lekcija iz novinarstva“. Dva dana kasnije oglašava se Veran Matić,[6] urednik informativne redakcije B92 iz iste interesne grupe profitera, izvinjava se zbog povlačenja teksta, koji vraća kompletno s odgovorom Sanje Ilić, i time zatvara ono što donosi duplu reklamu Mašiću. S jedne strane, Mašić kao označitelj dobija na popularnosti jer mu je tekst povučen, a s druge, nastaje jedan od prvih u nizu „slučajeva cenzure“ koji se koristi u svrhu medijskih napada na vlast, što se takođe slaže s Mašićevim stavovima, jer NUNS već 3. decembra izdaje saopštenje u kojem traži da se Kurir izvini porodici Ognjanović, direktno podržavajući Mašića. Ovaj slučaj koristiće se do poplava u maju 2014. godine, zajedno sa slučajevima povlačenja teksta o ćerki guvernerke NBS Jorgovanke Tabaković sa sajta Radija 021 i tabloida Alo!, Vučićevog venčanja u tajnosti, ukidanja emisije Mentalno razgibavanje sa B92, slučajem brisanja s interneta prerađenog video-klipa iz Feketića i još nekih, u funkciji pomenutog „Prorokovićevog niza“, koji, kako je 2001. služio da bi insinuirao i „dokazao“ Đinđićeve veze s kriminalom, tako 2014. služi da insinuira, „dokaže“ i konačno ovremeni i u horizont smisla kao nezaobilaznu postavi primordijalnu predstavu o Vučićevim cenzorskim sklonostima tokom 1999. godine.

     Sledeće > 
  < Prethodno
<< Nazad na sadržaj