Foto: Oksana Toskić

IZ CRNE GORE, S LJUBAVLJU: Avanturista Saliven

<< Nazad na sadržaj
  < Prethodno
     Sledeće >

Istog dana, 29. juna 2015. godine, kada kvazifeminističke grupe okupljene oko Ljiljane i Maje Raičević i Olje Knežević šalju peticiju predsedniku Evropske komisije Žan-Klodu Junkeru s namerom da se nevladinoj organizaciji Vladimira Popovića oduzme projekat „Ženska vlada Zapadnog Balkana“, u akciju difamiranja nekadašnjeg sekretara Biroa za komunikacije u Vladi Srbije uključuje se i organizacija OCCRP (Projekat izveštavanja o organizovanom kriminalu i korupciji), čije su zvanične podružnice u Crnoj Gori MANS, Monitor i CIN-CG. Ova organizacija, među čijim je istaknutim članovima i Stevan Dojčinović, uz pomoć dvoje službenika anonimusa, izvesnog Igora Spaića i Elenor Rouz, na prepreden i način koji zaobilazi zvanične tokove komunikacija, pod izgovorom da se radi o novinarskom istraživanju, ne kontaktira za mišljenje sam Institut za javnu politiku, već članove Odbora poverenika te organizacije (Board of Trustees), koji žive u inostranstvu i nemaju nikakve veze sa Crnom Gorom ili Srbijom, niti znaju bilo šta o poslatoj peticiji s Fejsbuka, i na njihove adrese upućuju imejlove s pitanjima koja se svode na to da li su oni svesni da su poverenici Vladimira Popovića kojeg su 52 organizacije optužile za „rodnu diskriminaciju“.

Pored toga, kako bi se označitelj još ubedljivije ocrnio, navodi se i da je u Izveštaj Stejt departmenta o ljudskim pravima uvršten slučaj navodnog ugrožavanja prava novinara Vijesti Miodraga Babovića i Luke Zekovića iz septembra 2013. godine, koji su podneli krivičnu prijavu protiv Popovića, optužujući ga da im je, vređajući ih, nasilno oduzeo fotoaparat i diktafon i brisao im snimke, dok se izostavlja da je tužilaštvo istu prijavu četiri dana kasnije odbacilo, uverivši se posredstvom snimka sa sigurnosnih kamera da nema osnova za krivično, a potom ni za prekršajno gonjenje – jer se računa da lica kojima su imejlovi upućeni to neće ni proveravati. Najzad, poverenici se pitaju da li s obzirom na sve to smatraju da Institutu za javnu politiku treba da bude dozvoljeno da uopšte konkuriše i radi na projektima, i da li takve stvari Evropska unija treba da ima u vidu kada nekome dodeljuje projekte, čime namera postaje sasvim providna: izazvati raskol unutar Instituta, predstaviti ga poverenicima kao nečasnu organizaciju koja kompromituje njihovo ime i naterati ih da napuste Popovića. Ima li to ikakve veze sa istraživačkim novinarstvom, čime ova organizacija zvanično tvrdi da se bavi?

Budući da nisu naseli na ovakvu provokaciju, poverenici obaveštavaju Institut o tome šta se događa, koji zatim kontaktira Igora Spaića iz OCCRP (o kome na sajtu te organizacije ne postoji nikakav podatak) da bi ga pitao zašto uznemirava članove Odbora, u čemu je javni interes da na takav način sprovodi istraživanje o transparentnom konkursu i zašto, ako već pravi priču o tome, nije kontaktirao Institut, koji raspolaže direktnim informacijama i dokumentacijom. Tek tada „novinar“ Spaić predlaže da Institut uputi izjavu, a zatim i da se obavi direktan razgovor s direktorom Vladimirom Popovićem, što Popović, znajući s kim ima posla, odbija zbog neprofesionalnog i malicioznog ponašanja te kvaziistraživačke organizacije iskazanog u samom startu. U međuvremenu, odgovor OCCRP-u, organizaciji čiji sajt ne sadrži nijednu kontakt-adresu, priprema advokatska kancelarija „Iustitia“, čiji je Popović klijent, dok Spaić omaškom prosleđuje imejl koji je uputio svom nadređenom Druu Salivenu, izvršnom uredniku i koosnivaču OCCRP-a, sa porukom ’uzgred, popizdeli su’ („by the way, they are pissed off“). Nakon odgovora, Saliven 4. jula preuzima korespondenciju, tvrdi da je novinar koji je radio na priči (Spaić) otišao na odmor, ne odgovara ni na jedno od pitanja koja mu je kancelarija postavila, hvali se prestižnim novinarskim nagradama i nastavlja da insistira na razgovoru s Popovićem, smatrajući sada da je takav razgovor neizostavni deo istraživanja, ali i da će biti objavljen pod uslovom da Popović govori istinu. Zbog ovakvog imejla kancelarija šalje opomenu njemu i članovima Saveta te organizacije, čiji su kontakti prikupljeni preko drugih sajtova. U prvom od dva dopisa advokatske kancelarije Salivenu OCCRP se optužuje da se bavi „opskurnim radnjama vršenja pritisaka, slanja dezinformacija i iznudama“.

Crnogoski list Pobjeda polovinom 2012. godine istraživao je o Salivenu povodom niza „istraživačkih“ tekstova koji su naprasno počeli da se pojavljuju u dnevnicima Dan i Vijesti potpisani sa Centar za istraživačko novinarstvo (CIN) iz Sarajeva, i otkrio da iza toga stoji upravo on. Ovaj nekadašnji stendap komičar, a po profesiji vazduhoplovni inženjer, u Bosnu i Hercegovinu došao je 2000. godine iz američke države Tenesi, u potrazi za lakom zaradom koju pruža svako društvenopolitički nestabilno područje, tvrdeći da se pre toga bavio istraživačkim novinarstvom u lokalnom listu Tennessean u Nešvilu, koji svojim konceptom i sadržajem više podseća na tabloid, kao i da je radio za agenciju Associated Press. Ubrzo po dolasku, preko bliskih veza u USAID-u,[1] koji je i dan-danas jedan od glavnih sponzora OCCRP-a, Saliven predaje na nekoliko radionica koje priređuje organizacija Irex, tadašnji partner USAID-a u BiH za pomoć medijima, gde se zadržava oko godinu dana, da bi mu konačno zahvaljujući pojedincima iz američke ambasade u Sarajevu 2003. godine bio prihvaćen projekat, iza kojeg je zvanično stajao Univerzitet u Njujorku, u vrednosti od 1.778.844 dolara, za osnivanje i finansiranje troškova prve tri godine rada Centra za istraživačko novinarstvo (CIN). „Upravo zbog činjenice da je njegov prijatelj odlučivao o sredstvima namijenjenim medijima, Saliven je učvrstio svoj Centar i počeo da animira novinare dajući im ogromne plate i honorare za rad u toj njegovoj istraživačkoj organizaciji. Taj Centar, inače, proizvodi godišnje manje tekstova nego što su Dani ili Slobodna Evropa proizvodili u jednom broju. Uposlenici u njegovom Centru novinari su za koje niko nije čuo, i oruđe u Salivenovim rukama koje koristi za pokušaj reketiranja najviše medija i kompanija u BiH i regiji“, rekao je za Pobjedu Senad Pećanin, osnivač, dugogodišnji glavni urednik i direktor sarajevskog nedeljnika BH Dani, koji između ostalog prepričava i slučaj Salivenovog pokušaja reketiranja EFT grupe, poznate energetske kompanije u vlasništvu Vuka Hamovića.[2]

     Sledeće > 
  < Prethodno
<< Nazad na sadržaj