Foto: Oksana Toskić

IZ CRNE GORE, S LJUBAVLJU: I mi svog Prelevića za trku imamo

<< Nazad na sadržaj
  < Prethodno
     Sledeće >

Polovinom maja iste godine, braneći svog kolegu i prijatelja Ivanovića, glavna urednica Politike Ljiljana Smajlović u toku neformalnog razgovora u prostorijama UNS-a u Resavskoj 28 u Beogradu, pred svedocima Ninom Brajovićem i Draganom Bjelicom, izjavljuje da je „Bebina izložba čista glupost“, baš ona na kojoj je sistematsko urušavanje srpskog i crnogorskog novinarstva u protekle gotovo dve decenije predočeno preko niza naslovnih strana štampanih listova, među kojima su i oni za koje je tada radila Smajlovićeva. Za javnu diskreditaciju čitave konferencije „Riječ, slika i neprijatelj“, po istom onom modelu koju će početkom 2015. u Srbiji primeniti Gordana Igrić, ili u Crnoj Gori polovinom iste godine Ljiljana Raičević, angažuje se Tea Gorjanc-Prelević, izvršna direktorka NVO Akcija za ljudska prava i jedna od istaknutih promoterki i reafirmatora afere „Moldavka S. Č.“, i 19. decembra 2013. godine na adrese, najpre domaćih zvaničnika i učesnika konferencije, a potom i stranih diplomata i predstavnika institucija Evropske unije, šalje poduže pismo u funkciji svojevrsnog izveštaja, a u stvari reakcije „druge strane“ – svih onih koji nisu pozvani da učestvuju na konferenciji zbog toga što je procenjeno da naslovnice i reči koje se nalaze na njima sasvim dovoljno govore o njihovom delovanju: višedecenijskoj kompromitaciji, blaćenju, linču i najzad uništavanju života drugih ljudi. Istog dana Vijesti integralno prenose tekst pisma pod naslovom „Gorjanc-Prelević: Izložba ’Riječ, slika, neprijatelj’ liči na pokušaj zastrašivanja građana“, sa sledećim lidom: „Nema sumnje da je ovom izložbom odapeta prijeteća strela onim crnogorskim medijima koji se ističu kontinuiranom kritikom vlasti, a koji su na izložbi po pravilu neopravdano istaknuti kao primjeri ’grubog kršenja ljudskih prava’ i ’direktnog kršenja svih etičkih standarda i normi koji bi trebalo da važe u novinarskoj profesiji’“.[1] Tea Gorjanc je i nekadašnja aktivistkinja Beogradskog centra za ljudska prava Vojina Dimitrijevića.

„Posmatram ovo što se dešava sa Vanjom Ćalović, gledam kako je brani Tea Gorjanc, Ljilja Raičević, i smuči mi se. Sjetim se perioda kad su mene ti isti zaštitnici ljudskih prava na neviđeno proglasili za krivca u najvećoj seks aferi u posljednja dva vijeka u Evropi – Moldavke S. Č. Ambasada SAD koja se sad zgražava nad snimkom u Informeru ne samo da nije pomogla, nego je glavnog promotera afere, ispred nosa naših pravosudnih organa, i pored rješenja suda ove države, uzela za ruku, sjela u avion i odvela negdje, a nas ostavila da se svi batrgamo u blatu najprljavijeg skandala kojeg su debelo gurali oni koji sada tobože štite nečija prava. Tada niko nije štitio ni moja ni prava moje djece koja su bila izložena neviđenoj torturi. Ne postoji izmišljeniji i prljaviji seks skandal decenijama i decenijama unazad od S. Č. i kad sad čujem Teu Gorjanc i kako ona nekog brani, i kad se sjetim prljave uloge njenog supruga u toj aferi, ne znam da li da plačem ili se smijem“, izjavio je u jeku hajke na Popovića za Portal Analitika 28. juna 2014. godine nekadašnji zamenik javnog tužioca Zoran Piperović.[2] Suprug Tee Gorjanc-Prelević, Dragan Prelević, sin Radomira Prelevića, takođe advokata, jedno je od lica koje je decembra 2002. godine na osnovu laži i poluistina svoje klijentkinje Svetlane Čebotarenko lansiralo pompeznu priču da je njenim slučajem presečen čitav međunarodni lanac trgovine ženama.[3]

U jednom od zapisnika do kojih je Piperović došao zabeleženo je da advokati odbrane iznose primedbe na Prelevića da je u nekoliko navrata tokom saslušanja svojoj klijentkinji, kada bi krenula da govori nešto nekonzistentno i u suprotnosti s ranijim svedočenjem, upućivao dogovorene znakove, posle kojih bi ona istražnom sudiji rekla da joj je loše i zbog toga dobila prekid saslušanja.141 Branilac Bego Laković zato kaže Piperoviću, koji tada leži u pritvoru: „Priča se da će Amerikanci da je evakuišu, jer je jasno da sada dolazi red da je mi advokati ispitujemo. Toliko je pobrkala mjesta, vrijeme, događaje, da je to užas. Čim je uhvatimo u laži, ona tobože padne u nesvijest i Ana prekida saslušanje. Sve koordiniraju do perfekcije.“[4] Za sve vreme otkada je kročila u policiju 12. novembra 2002. pa do 26. januara 2003. godine, kada su je prevezli za Beč a zatim u Kanadu, Svetlana Čebotarenko nije dozvoljavala lekaru, obdukcijskom veštaku, da joj pregleda vaginu, analni otvor, kao ni dojke, a povodom učestalog dovođenja Moldavke u KBC u vreme božićnih praznika uz propratnu ceremonijalnu kolonu automobila sa sve zvučnom signalizacijom, tadašnji direktor Doma zdravlja dr Ivo Đurišić naknadno je za dnevne novine izjavio da je Moldavka „imala karijes i dva pokvarena zuba i da su joj samo to liječili kada su je, polumrtvu, kako je govorila Raičevićka, dovodili u Hitnu pomoć“.[5]

Piperovićeva knjiga pod nazivom Moldavka, istinita priča, prodata je u preko 7.000 primeraka, a njen autor pored nastavka knjige najavio je 17. novembra 2014. godine i prijave protiv ostalih učesnika afere „Moldavka S. Č.“: „Procesuiraću ih sve, od nekadašnjeg ministra Andrije Jovićevića, njegovih prvih saradnika Mića Orlandića i Milana Paunovića pa do inspektora koji su radili na slučaju. Neće proći nekažnjeno ni upravnica SŽK Ljilja Raičević, a tadašnju istražnu sutkinju Anu Vuković prepuštam onome gore.“ Milo Đukanović 18. maja 2005. godine izjavio je da je aferu trgovine ljudima kreirala obaveštajna služba koja „kontinuirano neprijateljski djeluje prema Crnoj Gori i njenim naporima da zaštiti i unaprijedi svoju državnost“, te da je Moldavka nekoliko meseci u toj službi „instruirana“.[6] Tokom svedočenja pred istražnim sudijom Anom Vuković, koja ga je pozvala bez obaveštavanja osnovnog tužioca Zorana Radonjića, Đukanović je 6. decembra 2002. godine rekao: „Posebno bih dodao da ovakvu konstrukciju ne može da smisli jedna osoba. Usuđujem se da kažem da ovakva konstrukcija ne može biti plod domaće radionice. Rekao bih da se upravo radi o stranoj radionici sa logističkom pomoći domaće radionice, a sve ovo sa očiglednom zloupotrebom i same ličnosti svjedoka – oštećene. Mislim da se nezavisno od sudskog postupka išlo na moju moralnu diskreditaciju. Kada neko konstruiše ovakav plan, u tom slučaju se posluži makar nekim činjenicama koje postoje. Mislim da ovim otvaramo novu stranicu ovog predmeta nakon čega sam ja bezrezervno zainteresovan, i daću sve što bude u mojoj moći, pomoći ću da se sudski postupak dovrši i isteraju na vidjelo sve činjenice.“[7]

Osnovni tužilac Zoran Radonjić u pismenom obrazloženju svoje odluke da odustane od procesa naglasio je da u predmetu „ne postoji ni jedan objektivni dokaz koji podržava iskaz oštećene“.[8] Većina lica o kojima je Moldavka govorila tokom svoje ispovesti zaista su postojala, a iz njihovih svedočenja tačno se videlo na koji način su se mogli iznositi toliko detaljni opisi, budući da su u pitanju zaista objektivne činjenice; međutim, priče svih ostalih svedoka bile su potpuno različite od tvrdnji koje se odnose na optužbe za krivična dela. Posle izvesnog vremena provedenog u Kanadi, Svetlana Čebotarenko vraćena je u svoju matičnu zemlju Moldaviju.

     Sledeće > 
  < Prethodno
<< Nazad na sadržaj