Foto: Oksana Toskić

...AND JUSTICE FOR ALL: Ako potpišeš da je Cane švercer...

<< Nazad na sadržaj
  < Prethodno
     Sledeće >

Bogdana Pušića, tu naime „novu snagu MUP-a“, kako kaže Georgijev, Stanko Subotić je tokom prvog pojavljivanja u Specijalnom sudu, 16. septembra 2013. godine, označio kao inspektora za kojeg sumnja da je u saradnji s Miodragom Vukovićem, tadašnjim pomoćnikom šefa kriminalističke policije Dragana Ilića, bio službeno lice koje je jula 1997. godine izvršilo nezakoniti upad u prostorije Subotićeve firme Mia na Ubu, dok se on nalazio na porodičnom letovanju u Grčkoj. Tom prilikom, „osim fotografisanja svega, pa čak i dečije garderobe, izvršena je zaplena dokumentacije, memoranduma, pečata, poslovnih knjiga, nekoliko desetina hiljada nemačkih maraka“, koji su, prema Subotićevim sumnjama, korišteni u procesu protiv njega u nameri da se fabrikuju lažni dokazi o umešanosti te firme u nelegalne poslove šverca cigareta, koje je zapravo obavljala služba vojne bezbednosti preko fantomske firme Success, s kojom se u procesu nastojao povezati Subotić.[1] U pisanoj izjavi, koju je 9. avgusta 2010. godine iz Ženeve uputio Miljku Radisavljeviću, glavnom tužiocu za organizovani kriminal, Subotić navodi da je Dušan Mihajlović u vreme vlade Zorana Živkovića s grupom policijskih službenika poveo tajnu akciju „Mreža“ da bi zajedno reketirali pojedince označene kao aktere šverca cigareta u vreme sankcija tokom devedesetih godina, kao što su Mirko Vučurević, Petar Matić, Dušan Zabunović, Miroslav Mišković, Bojana Bajrušević, Vanja Bokan, Marko Milošević, među kojima se našlo i njegovo ime.

Da su pored Mihajlovića u pitanju bili uglavnom isti oni koji su učestvovali i u pomenutoj zapleni njegove imovine tokom 1997. godine, izvršenoj po nalogu Jovice Stanišića i Mire Marković, a u svrhu pripreme za politički proces kojim bi se, s jedne strane, od šverca cigareta abolirao Marko Milošević, a s druge za takvu rabotu preko Subotića optužio novi tadašnji Miloševićev oponent Milo Đukanović – Miodrag Vuković, Bogdan Pušić i Branko Glušica – Subotić saznaje na osnovu potpisa ispod upitnika koje MUP Srbije 2003. godine šalje istražnim organima u Švajcarskoj, Lihtenštajnu, Francuskoj i Kipru, državama u kojima Subotić posluje, u vezi s navodnim pranjem novca za koji se sumnja da je stečen poslovima krijumčarenja. Računom Subotićeve firme na Kipru tokom 2001. godine manipulisao je i tadašnji guverner NBJ Mlađan Dinkić, koji je u nameri da skrene istragu s pravih računa, koji su pripadali Slobodanu Miloševiću,[2] u saradnji s Volfom Minićem i agencijom FIA, unajmljenima od strane duvanskog giganta Japan Tobacco International (JTI), i zajedno s ambasadorima Čarlsom Krafordom, Gabrijelom Kelerom i Vilijamom Montgomerijem (prema tvrdnjama Nebojše Jestrovića, i tužiocima Sašom Ivanićem i Vojislavom Isailovićem) iskoristio detalj što se jedan od direktora te firme, Subotićev sestrić, zove Nikola Milošević, pa ga je na osnovu istog prezimena medijima prikazivao kao dokaz o novcu bivšeg predsednika SRJ.[3] Kako Subotić nije želeo da plati više desetina miliona evra, koliko je Mihajlović od njega zahtevao, neprestano tvrdeći da kontroliše ovu trojicu, čak i kada više nije bio ministar unutrašnjih poslova, da su postali nervozni i da je samo još on ostao, a da su svi ostali platili, Vuković, Glušica i Pušić nastaviće da vode istragu „Mreža“, koja će nekoliko godina kasnije dovesti do toga da tužilac Miljko Radisavljević krajem 2007. godine, uz saglasnost i političku potporu Vojislava Koštunice i Borisa Tadića, podigne optužnicu protiv Subotića kao glavnog osumnjičenog za u gotovo svim evropskim zemljama nepostojeće krivično delo – zloupotrebu službenog položaja u privatnoj firmi. Na zahtev suda od septembra 2013. da se iz MUP-a dostavi dokumentacija koja je zaplenjena iz Subotićeve firme s Uba 1997, policija je odgovorila da je taj materijal izgoreo prilikom bombardovanja zgrade MUP-a, 1999. godine.[4]

Svesni da im je potrebno mnogo više dokaza od onog čime raspolažu protiv Subotića, Tužilaštvo za organizovani kriminal, uz sadejstvo Uprave kriminalističke policije (UKP), pribeglo je nezakonitoj meri iznuđivanja lažnih iskaza, zloupotrebljavajući zakon koji je svojevremeno donet radi sprečavanja organizovanog kriminala i otkrivanja političkih ubistava u vreme Slobodana Miloševića, i koji je dozvoljavao da osumnjičena lica mogu biti držana u pritvoru i po nekoliko godina. Na taj način, pritvorenim licima su s ciljem lažnog svedočenja protiv Subotića nuđene nagodbe, kao što se navodi u krivičnoj prijavi od 16. jula 2012. godine, koju je advokatski tim Stanka Subotića podneo ubrzo pošto su Sreten Jocić, ali i neki drugi pojedinci, o tome na sudu javno progovorili. U njoj se, između ostalog, prenose ozbiljne optužbe Stevana Banovića, bivšeg službenika Savezne uprave carina, koji je čak tri i po godine držan u pritvoru, na račun inspektora Bogdana Pušića da je još dve godine uoči otvaranja istrage vršio na njega pritisak da optuži Subotića za šverc cigareta.

Tim pritiscima od 2006. godine prisustvuje i zamenik tužioca Saša Ivanić, koji vodi predmet protiv Subotića, nudeći Banoviću status svedoka saradnika ako potpiše i na sudu ponovi unapred pripremljeni iskaz. Pošto je Banović to odbio, Pušić pritisak širi na Banovićevu porodicu, njegovu ženu i sina, posećuje njihovu kuću, prisiljavajući ih da ubede pritvoreno lice da sarađuje s državom. U jednom trenutku Pušić je, prema izjavi Banovića s glavnog pretresa (K-Po1 br.103/10), održanog 24. juna, kao i sa završnih reči od 3. oktobra 2011. godine, kome je prećeno preko mobilnog telefona uoči davanja ovog iskaza, doveo njegovu suprugu na sud i naterao je da dâ lažni iskaz u korist optužnice, koji je ona nešto kasnije u toku suđenja overenom izjavom poništila, da bi tokom ponovljenog suđenja, 2014, pred sudom dala iskaz potpuno suprotne sadržine. „Stevan Banović je težak srčani bolesnik. I pored te činjenice držan je u pritvoru 42 meseca bez adekvatne medicinske nege, stalno teran da lažno optuži mene, a da ne pominje istinu koju je kao radnik carine znao, tj. da su se švercom cigareta za koje su mene optuživali bavili predstavnici državne i vojne bezbednosti preko njihove firme Success“, navodi Subotić u krivičnoj prijavi.[5]

U prilog tome, u istoj prijavi naveden je i iskaz Dejana Milenovića, optuženog u drugom predmetu K-Po1 br.104/10, koji nema veze sa Subotićem, a s kojim su inspektori Bogdan Pušić i Zoran Ljubičić činili slično što i s Banovićem. I s ovim licem nagodba je pokušana više puta, nuđenjem statusa svedoka saradnika, najpre 2006, a zatim i po njegovom hapšenju, 2007. godine – da optuži Subotića i Sinišu Stojičića da su zajedno švercovali cigarete, iako Milenović Subotića nije ni poznavao. Posle toga, prelazi se na sve očitiji pritisak; bez obzira na to što je imao svog advokata, kada je Milenović uhapšen, dodeljena mu je advokatica po službenoj dužnosti Gordana Babić iz Beograda, poznata kao lice koje služi da bi uticalo na osumnjičene da prihvate nagodbu s tužiocem ili da lažno optuže druga lica. Ona je, zatim, kao i u slučaju Banovića, donosila Milenoviću gotove iskaze u kojima se optužuje Subotić i nudila mu da ih potpiše, nauči napamet i ponovi ih na sudu, da bi u jednom trenutku čak i predlagala reketiranje Subotića iznosom od 500.000 evra, što je Milenović odbio, insistirajući na novom advokatu, o čemu je svedočio 15. juna 2012. godine pred Specijalnim sudom u Beogradu. Krivične prijave, koje je protiv zločinačkog udruživanja zbog svega ovog podneo Stanko Subotić, do danas nisu ni procesuirane, niti odbačene.

     Sledeće > 
  < Prethodno
<< Nazad na sadržaj